Written by Lukas Devos
"Ik zat met een ei in mijn broek, toen ik de grens overstak in Crossmaglen. De holle weg was overgroeid met heggen en struiken. En je leest zoveel over aanslagen in Noord-Ierland, ik kreeg er kippenvel van". Linda Vermeiren overkwam natuurlijk niets.
Ierland heeft het lieflijkste landschap van Europa, al hangen er overal republikeinse vlaggen langs armoedige stulpjes in Newry. "Stom toeval dat ik verliefd werd op Ierland".
Ze was op vakantie in de Roussillon. Aardige Ieren ontmoet. Uit Cork. Daar naartoe, en naar vrienden van vrienden doorgestuurd. Sleutel onder de mat, onder de bloempot, in een erkertje. Mijn huis is jouw huis. Kijk niet naar de honden.
"Maar ik wou naar het noorden, geboeid door de 'troubles', ik wou Falls Road zien en de muurschilderingen". Dat werd een aangename afknapper. Niks geen geweld, niks geen achterdocht. "En een Brits journalist had me nog zo bezworen een lijfwacht mee te nemen, en foto's vanuit een taxi te schieten".
Wist Vermeiren veel dat alle black cabs door katholieken worden gereden? "De zon scheen, de mensen waren op hun paasbest gekleed. Het leek wel de Meir in Antwerpen. Lieve dames troonden me mee naar een straatmuseumpje, met de geschiedenis van het republikeinse bolwerk. Gratis koffie, ik liep de hele lange straat af, kon vrijuit praten".
De protestanten zijn wat terughoudender, vindt Linda Vermeiren. "Maar ja, iedereen heeft er wel iets meegemaakt, de ene is loslippiger, de andere beschaamd. Maar wat een mooi land !" Ze reisde door naar de kust van Antrim, Giant's Causeway, Derry, Armagh, Donegal.
"Alleen in Bellycastle had ik het wat moeilijk. Er was net een bomaanslag gepleegd op een kindertheater in Ardoyne, Noord-Belfast. Omdat ik fotografeer dacht iedereen dat ik een journalist was. Ze wilden me per se uitleggen waarom ze zo boos en bedroefd waren".
Al acht jaar blijft ze terugkeren naar het groene eiland. Een grens bestaat niet voor haar, het zijn allemaal Ierse graafschappen. "Toen ik er de eerste keer kwam waren ze de versterkte politietorens aan het ontmantelen. Het landschap herwint zijn ongrijpbaarheid. Stenen, heuvels. Ik wil nu naar Sligo en Mayo".
Ik raad haar aan de talloze voorhistorische graven, terpen en hunebedden op te zoeken in die streek. "Ik heb nog een interview afgenomen, diep in zo'n graf". Ze rilt even. Toch maar liever Yeats en Ben Bulben, denkt ze, en de sfeer van de volkspubs. En de kaboutertuintjes die zo uit Maarten Toonder zijn geplukt.
Reactie plaatsen
Reacties